Knjiga eseja “Bivstvovanje, jezik, pesma” Boška Tomaševića, objavljena u izdanju Otvorenog kulturnog foruma. Izdavač knjige je Milorad Popović, urednik Goran Martinović, a knjigu je likovno opremila Ana Matić.
Knjiga “Bivstvovanje, jezik, pesma. Poezija kao put sećanja na metafiziku”, sastavljena je od petnaest radova pisanih u rasponu od dvadeset godina.
Kako je u predgovoru zapisao autor, knjiga je napisana sa namjerom da pjesništvo prikaže sa one najrjedje strane, no njemu najbliže i nainheretnije: sa stanovišta fundamentalne ontologije koja govori da sâmo pesništvo u svojoj bîti jeste ontologija, odnosno pjesnička hermeneutika bivstvovanja tubivstvujućeg.
“Ono čemu se ovdje utvrđuje suština nosi sobom isto porijeklo i namere kao i ono čime se njegova suština pokušava da protumači. Fundamentalna ontologija i hermeneutika jezika kao raspoloživi izvori za tumačenje suštine pjesništva ukazuju se kao prirodno otvaranje područja analize unutar koje se bît pjesmovanja može predočiti i u čijem temelju kao odredbeni uput predleži mislilačko razumijevanja bivstvovanja tubivstvujućeg. Univerzalnost jezičkog ovdje se pokazuje izvorom sveg razumijevanja kome predležava jezik čije čudo istupa ne sámo „u spoljnje bivstvovanje”, nego biva čudom i to na način da i ono „što se ispoljava u ispoljenju je(ste) oduvijek riječ, koja svoje suštinsko postojanje „ima u tome što se u njoj prikazuje svijet” ali i ljudsko bivstvovanje u svijetu”, zabilježio je autor.
Boško Tomašević, rodj. 1947. u Bečeju (Vojvodina), autor i docent Univerziteta. Od 1990. do 2012. držao predavanja iz književne teorije, poetike, hermeneutike i književne epistemologije na univerzitetima u Frajburgu (Brajzgau), Nansiju, Insbruku, Hajdelbergu, Frajburgu/Brsg., Beču i Berlinu. Meu njegovim značajnijim stručnim radovima ističu se Iz iskustva bitnog pevanja (1988), Kartezijanski roman (1989), Samorazorne teorije. Književna teorija i duh postmodernizma (1993), Beskonačna zamena. Fundamentalna ontologija kao teorija pesništva (1997), Protiv književne teorije (2011), Mišljenje pisanja (2012), Proishođenje bivstvovanja. Ontološko događanje pesništva / Hervorgang des Seins. Hermeneutische Geschehen des Dichtens (2014), Knjiga o Reneu Šaru (2015), Pesnički manifesti i spisi o pesništvu (2016), Margine književne teorije i scena pisanja (2018), Opus totum. Moje delo i katedrale. Pogled na moj dosadašnji put (2019). Tematika njegovih književnoteorijskih radova okrenuta je problemima književne teorije kao sekundarnog diskursa, razlozima postojanja književne teorije, vrednovanju njenih ciljeva i rezultata. Navedena promišljanja odvijaju se u kontekstu postmodernističke paradigme kulture i njenih manifestacijâ u umetnosti i nauci. . U kasnijoj fazi, paralelno sa tematizovanjem eleatske metafizičke refleksije, njegovo pesništvo se okreće postmodernističkom intertekstualnom razgovoru sa evropskom pesničkom tradicijom (W. Blake, J. Donne, F. Hölderlin, P. Valéry, R.M. Rilke, B. Pasternak, O. Mandelstam, T.S. Eliot, E. Pound, G. Trakl, R. Char, P. Celan, J.L. Borges, S. Beckett), kao i duhovnim prizorima samoga čina pjesmovanja.
