Svojom novom samostalnom izložbom akademska vajarka Jelena Pavićević nastavlja da posredstvom oblika formira svoj umjetnički izraz i iskazuje ličnu poetičku (samo)svijest. Oni koji su upućeni u autorkino dosadašnje stvaralaštvo sasvim jasno mogu da prate njen razvojni stvaralački put koji je fundiran u osobenome jedinstvu izražajnih principa komponovanja, korišćenih tehnika, materijala, primijenjenih estetskih načela i opštega idejnoga plana i stvaralačke vizije. S tim u vezi, njena nova izložba pod naslovom Teraformacije u kontinuitetu nastavlja onamo đe je autorka prethodno stala s formiranjem lične verzije akta stvaranja i opšte geneze Univerzuma i njegovih predmetnosti.
Izložba Teraformacije se sastoji od deset skulptura sličnih dimenzija i niza crteža kolaža, preko kojih autorka prelaskom iz trodimenzionalnog u dvodimenzionalni prostor kontekstualizuje odnose mikro i makro cjelina i formi te njima svojstvenih perspektiva. Skulpture su izrađene u terakoti koja je Jelenino osnovno izražajno sredstvo. Međutim, i na planu odabira stvaralačke materije i na planu njenoga odnosa sa gotovom i završenom formom, pokazuje se kako u Jeleninom izrazu i sâmo izražajno sredstvo nosi bitnu značenjsku osnovu. Naime, u procesu definisanja svoje stvaralačke vizije, čini se da autorka polazi od osnovnog arhetipskog značenja primordijalnih elemenata Kosmosa kao osnovnih konstruktivnih elemenata Prirode, pri čemu upravo ta četiri praelementa: zemlja, voda, vatra i vazduh stoje i u osnovi njenih vajarskih radova. Sve to cjelokupnoj postavci daje iluziju nesmetanoga i prirodnoga dopuštanja materiji da se pod uticajima vremena sâma definiše i tvori život.
Dakle, kako je i vrijeme, kao uslovno četvrta dimenzija, neosporno prisutno u autorkinom stvaralaštvu, moguće je primijetiti njegove jasne konstruktivne obrasce. U prvome redu, oni se odnose na obrađivanu ideju početnoga čina stvaranja Života koji je međusobnim uticajem navedenih praelemenata zaustavljen i prezerviran u samome momentu zametka postojanja. Na drugoj strani, terakota kao konzervator zapamćene prošlosti i iskustva Jeleninim radovima daje svojevrsnu patinu ahronizma, odnosno temporalne i opšteistorijske univerzalnosti i izdvojenosti. Na taj način, forme radova usmjeravaju sadržaj koji se u uhvaćenom i obrađenom momentu evolutivnoga procesa kategorijalno diferencira od ostatka neoživljenog i nerazloženog okruženja. Isto tako, tradicionalna skulpturalna statičnost se u njenim radovima modifikuje pokušajima da se upravo uhvati trenutak metamorfoze forme u vremenu, odnosno da se umjetnički obrade prelazne pojave, događaji i stanja u vremenu, bilo da se radi o skulpturama s motivima folikula i čaura, bilo da se radi o figurama kompleksnijih oblika nastalih u simbiozi geometrijskih tijela i ovalno-elipsoidnih kontura koja spajaju uvijek aktivni zakoni Prirode. Dakle, formiranje i razvijanje životnoga jezgra, odnosno klice, tj. Život na samome pragu postojanja postaje centalni idejni i motivacioni kostur Teraformacija. To znači da autorka modeluje različite vidove postojanja; tj. ono što im je zajedničko, stalno i stabilno, kroz lični i autentični manir stvaranja kao temporalno uslovljenog čina i procesa. U tom smislu Teraformacije postaju svojevrsna intimna bio-arhitektonika života, i to Života kao Jednog i Istog – fenomena koji i sam ima osobeni evolutivni proces i trajektoriju. Zato kroz svoje skulpture autorka gradi ličnu poetiku biomorfnih formi i procesa prelaska iz amorfnog stanja materije u polimorfiju Života. U procesu njihovoga opstanka i održanja bitnu ulogu igraju i principi prilagođavanja, adaptacije i dogradnje, pa početne osnovne forme skluptura postepeno izrastaju u kompleksnije evolucione sinteze Života. Na taj način autorka predstavlja svoju viziju skulpturalnosti primordijalnih oblika života, u kojima se Život formira i iz kojih je spreman da izađe i rasprsne se po okruženju.
A da je sve bremenito životom govore i crteži koji, komplementarni skulpturama, nude drugačiju optiku u posmatranju fenomena života. Oni pokazuju kako na mikro planu dolazi do ulančavanja i simbioze elemenata neophodnih za postojanje, pa i sami mogu predstavljati realizovani život u malom. Formirani na vizuelnim principima ćelija kao osnovnih jedinica funkcije i građe svih živih bića, crteži tvore simboličko tkivo skulptura i podjednako efektno uobličavaju iluziju dinamike i pokreta kao kvaliteta tipičnih za život.
Ideje o izuzetnosti Života kao fenomena: njegovoj reproduktivnoj moći i misterioznom porijeklu te sposobnosti da se adaptira, združuje i mijenja, od autorkinih radova čine koherentnu cjelinu koja prožima sve predmetnosti osmišljenoga svijeta. U skulpturama floralnih formi i onih s varijacijama motiva ploda u prvi plan se postavlja ženski princip kao bitan dio autorkine autentične senzibilnosti i jedinstvenoga stvaralačkog talenta. Otuda, izložba Teraformacije predstavlja uvid u proces stvaranja: kako onog intimnog, empirijskog – postupka autorkinog umjetničkog stvaranja i sazrijevanja; tako i onog inherentnog i suštinskog – procesa stvaranja i nastanka fenomena Života i njegove moći da se razvije u opšti diverzitet Prirode.