Marko Pogačar: Koda
Bašti, Pepelu
Razvijaju se godine kao zastave, vrijeme
u vjetar umotano.
vlaga pod kožu prodire,
poslovi truleži polako postaju javni.
jesen je izbila kao kamen:
šipci pod pritiskom pljuju
zube iz svojih slatkih lubanja.
tko peče rakiju ulazi u savez s voćem,
savez koji se s noći obnavlja.
noću kad tama kroz krave prolazi
grušajući se s mlijekom u punim kantama,
kad se po selima spuštaju brklje
ništeći put do opoziva,
a zemlja zatrta nebom miruje: nigdje i ništa.
nema vremena.
