Od samog početka slikarstvo Mihaila Jovićevića, sa homoidnim figurama tematski je opredijeljeno za ljepotu bavljenja u masi, teženju i vezivanju za bliske likove, detalje ili prepoznatljive pokrete. Taj boravak u masi dešava se kao na slici bez sjenki, plošno, u dvije dimenzije, i u likovnim karakteristikama ima podsjećanja na srednjovjekovno fresko slikarstvo.
Druga faza je postupno udaljavanje, posmatranje mase sa distance, njeno množenje i smještanje u prostor već prepoznatljivih koordinati. Definišu je sve očigledniji pokreti i prati nevjerovatno rojenje. Nestaju individualnosti i svijet se smješta u globalnu, jasno situiranu poziciju. Jedinka je obuhvaćena opštom definicijom i slikar joj se više ne vraća. Tamo gdje joj se približi, fokusira neke istorijske ili mitske ličnosti; sve otalo je beznadežno isto, u prepoznatljivim ili imaginarnim horizontima.
Udaljavanje od mase se razvojem povećava, tako da se ona prati u sveobuhvatnim pejzažima, sasvim konkretnim i definisanim. To se može tretirati kao treća evolutivna komponenta, koja je obilježila djela s kraja osamdesetih i početka devedesetih.
Na tim platnima Jovićević tretira masu kao biće, čak individualnost određenu prostornim, istorijskim i simboličkim značenjima. Masa ima jedan duh i jedan cilj, isto obilježje i jedan simbol- masa je jedno. Ona okružuje neko Raspeće ili Judin poljubac, Bjekstvo ili neku drugu biblijsku temu čiji siže Jovićević akcentira veličinom i koloritom tako da naznači osnovnu ideju. Ta personifikacija u mnoštvu bezličnosti spašava od razarajuće monotonije, i jednoličnog gibanja. Ove slike, u početnom zapažanju, doživljavaju se istovjetno kao početak bajke i, tek kasnije, dobiju pečat priče o individualnosti. Zato one nijesu biblijska ili mitološka metafizika, već čisto likovno meditiranje o nesavršenosti trajanja. Ili, kako je dobro zključio don Branko Zbutega “Mihailo Jovićević od prve do zadnje slike takoreći, od prvog do zadnjeg likovnog uratka, upravo… islkazuje tu svečovječansku novozavjetnu baštinu, ucrtavajući je, oslikavajući je, modelirajući je u velikoj i maloj, kompoziciono složenoj ili uprošćenoj formi, i to ne kao njen ilustrator, ilustrator biblijskog teksta i biblijske naracije – nipošto.”
Vrhunac ove faze su, besumnje, monumentalna platna nastala 1988, 1989. i 1990. godine, dakle u vrijeme kada se, i u našem prostoru, masa nameće kao česta, gotovo svakodnevna tema.
Masa je uvijek iskala žrtvu i heroja. Bez obzira na to koliko poslije žalila za žrtvom i stidila se svog izbora, njen pokret znači trijumfalni povratak okrvavljenih ruku. Žrtva je cilj i kruna svake pobune.
Jovićević je, sticajem životnih okolnosti svoju opsesivnu temu dobio sasvim konkretno, kao na dlanu, u gotovo svakodnevnim prizorima na ovim prostorima. Mogao je da dopisuje i razrađuje svoje vizije, da provjerava lakoću mnoštva i nađe potvrdu svoje definicije. Vjerovatno se nikada i nigdje vizije jednog umjetnika nijesu tako plastično i brzo konkretizovale kao u ovom slučaju.
Krst 1988, Oko 1989 i Mozak 1990, ponovo Krst 1996. su platna, u kojima vrhuni ljudska i stvaralačka kompleksnost Mihaila Jovićevića. Krst (1986) je poliptih, harmonija udesa, sablasni prostor popunjen bićima bez volumena, ali čistim i neumitnim kao ure što nenametljivo a sigurno gutaju prostor, vrijeme i sebe. Masa je ovdje portretirana, data u ključnim fazama svoje smisaonosti, definisana u prostoru i definirajuća komponenta prostora. Predio podno lovćenskih ramena, datih gotovo asocijativno u vrhu krsta, slikar obrađuje užasavajućim mnoštvom prepoznatljivih silueta. One definišu pejzažne karakteristike, uobličavaju ih i raščlanjuju i, konačno, scenom Hristovog tjelesa, u korijenu krsta, osmišljavaju. Tom scenom masa je dobila svoju tradicionalnu žrtvu, našla smisao svog pokreta, a krst, nekadašnji simbol poniženja, preobraćen u znak moći. Predvorje ove monumentalne vizije, ovog cjelovitog i zaokruženog djela je više slika (Godina sa zmijama, Friz, Meditacije itd) koje i likovno i tematski znače simbolične stepenike do krsta.
Oko, monumentalni diptih, modelovana kružna forma beskrajne ljudke mase, data je kao konstatacija, puki otisak stvarnosti posmatrane s neke kosmičke distance. Taj začuđeni, otvoreni “pogled”, kao da traga za smislom pokreta homoidnih bića. A taj pokret okončava u Mozgu, stisnutom, sjenovitom kosmosu, gdje je kao u nekom paralelnom svijetu, očni filter ostavio iste otiske koje su ga oblikovale. Dakle, kako je istom prilikom zapisao don Branko Zbutega: ”Velike teme i veliki simboli njegova su konstanta, neiscrpna i nepotrošena u beskraju varijanti i u beskraju oblika. I nepotrošeni su upravo stoga jer se on ne trudi naslikati Duh, nego iskazati Njegove povijesne emanacije, koje tek samo na njega upućuju, ne obuhvatajući Ga, ali, iskazujući Ga u milijardama stvorenja”.
Ono što je, na neki način, nedostajalo za dešifrovanje ovog “pisma” i neobične inteligencije njegovog stvaraoca, su crteži i, u novije vrijeme, instalacije. Tu se upoznaje azbuka Jovićevićevog jezika i leksičku razradu sveobuhvatnosti koju je do sada obrađivao. Tu su biblijski razlozi mase zumirani i pokazani u svom vječitom prostoru, tu se “čuje” Bahova muzika i ulazi u crnu suštinu svjetlosti. Kosmička dimenzija prostora sabija se u sužene horizonte mikrokosmosa u kojima borave motivi pokreta mase. Oni su dogradnja pjesničke imaginacije ili onoga što se, na neki način, do sada samo slutilo.
Ovo slikarstvo je od samog početka likovna fantastika, realizovana slobodnijim postupkom bliskom ekspresionizmu, u kojem boja prati talas mase i oblikuje je u univerzalne motive.
